خصلت جمع گریزی من

توی یه پارک در بالاشهر تهران نشستم و دارم جنب و جوش آدما و ماشینا رو نظاره میکنم. کمی اونورترم یه کافه هست که یه گروه دختر و پسر روی صندلی دور هم نشستن دارن غذا میخورن و باهم گفتگو میکنن. هیچ خوشم نمیاد قاطی چنین جمع هایی بشم سر موضوعات پوچ و بی اهمیت گفتگو و تبادل نظر داشته باشم و خوشحال باشم از اینکه گذاشتم اوقات فراغتم اینجوری الکی از دستم بره. ذاتا من آدم اجتماعی ای نیستم و ترجیح میدم تنها باشم و از جماعت انسان ها دوری کنم. البته زمانی که کالج درس میخوندم، پیدا کردن یه همدم خوب و مناسب تبدیل به دغدغه های اصلیم شده بود اما پس از آنکه تجربه اش کردم، فهمیدم چنین روابطی بیشتر وقتمو میگیره و حالا ترجیح میدم با تنهایی و افکار خودم سر کنم تا با چرت و پرت گفتنای عامیانه و بدردنخور. دور و بر خودمو که نگاه میکنم کلی فیلتر سیگار روی زمین افتاده و چند متر آنطرف تر چند تا جوان رو میبینم که یکیشون در حالی که ماری جوانا رو توی یه تیکه کاغذ میریزه و از من میپرسه مخبری؟ منم جواب دادم نه داداش راحت باش. این ملت دیگه خیلی تهشو درآوردن. هر بچه ای رو که میبینی یه پاکت سیگار تو جیبشه و دود و دم تقریبا برای همه مد شده. واقعا این آدم ها دلشون به چی خوشه و از چه چیزایی لذت میبرن. گمونم برگردم همون پستوی خودم از همه چی بهتر باشه

یادآوری

بعضی اوقات هنگام شروع یک کار جدید، به دلیل نبود اراده میشینم چرتکه میندازم ببینم این کاری که میکنم نتیجه خواهد داد یا نه، به فکر کارهای عظیمی میفتم که در طول تاریخ انجام گرفته. کارهایی که در ابتدا با یه هدفی شروع شده و بعدها با اینکه به نتیجه نرسیده اما مزایا و دستاوردهای فراتر از تصوری رو به همراه داشته. نمونه اش ساخت دیوار چین که در طول قرن ها توسط سلسله های مختلف ساخته شد. با اینکه این بنا در نهایت به اتمام نرسید اما الان به عنوان یک میراث بزرگ جهانی در دنیا مطرح است. اگر از همان ابتدا اونام مث ما میومدن حساب کنن ببینن می ارزه یا نه دیگه سنگ روی سنگ بنا نمیشد. شروع یک کار جدید در ابتدا خیلی سخت و آزاردهنده است اما پس از مدتی که بدان عادت کردی از خبرگی و مهارت خودت لذت میبری و نسبت به توانایی های خود احساس غرور میکنی تا اینکه با گذشت زمان از توجه و احترام دیگران نیز برخوردار خواهی شد